Liefde is wat je haast niet kunt noemen
Als je weet dat je kwetsbaar mag zijn
Niet langer eenzaam, voorbij de schijn
En durven wennen aan samen zijn

Dat is misschien wat liefde is

Niet langer eenzaam, voorbij de schijn
En durven wennen aan samen zijn

Wie zal het zeggen
Wie weet precies wat liefde is
Blijf je bij mij

Ik werd vijftien jaar die zomer
Dat mijn ouders gingen reizen
Ik zou op het huis gaan passen
Natuurlijk moest ik me bewijzen
En het was of het vanzelf ging
Toen ik jou heb meegenomen

In het westen werd de hemel
Violet boven de duinen
En er viel een vreemde stilte
Over dennenbos en tuinen
En ik zag iets in je ogen
Dat me zo onzeker maakte
En we keken naar beneden
En jouw hand lag in de mijne
Net als duizend jaar geleden en je vroeg

Blijf je bij mij
Wanneer het donker wordt

Eerst was alles even prachtig
Maar daar leer je gauw aan wennen
En jij bleef niet lang het meisje
Dat ik graag had leren kennen
Nu komt steeds meer koude argwaan
En meer afstand in je ogen
Je gezicht verliest het zachte
En je mond verteerde bogen

En we hebben op een avond
Voor het eerst gemeen geslagen
En daarna was het stilte
Vol onuitgesproken vragen

Blijf je bij mij
Wanneer het donker wordt

Misschien komt er eens een zomer
Dat we over alles heen zijn
Misschien voor ons beide samen
Misschien zullen we alleen zijn
Maar we zullen elkaar kennen
En ons weten aan te passen
Ongelukkig of gelukkig, hoe dan ook

Als we weer onder de hemel staan
Dan is het bij ons afscheid
Of we blijven samen doorgaan
En dan is het ook voor altijd
Maar we weten wat we deden
En jouw hand ligt in de mijne
Net als duizend jaar geleden

Blijf je bij mij
Wanneer het donker wordt