A     E      A      E      D  E  A    D  E  A 

A 
Nesta terra que fai testamento,
                                    E 
que acolle os lamento a anima a olvidar.
E 
infectada de sangue usureiro,
                               A 
caciques modernos, mecenas do mal.
A 
Vivo dentro dun monte de area
                                  E 
tinguido de brea que non limpa o mar,
E 
coa esperanza de tomar alento
           D          E     A 
para ver o momento de nos libertar.

A                     E 
Mais aínda seguimos aquí
E                        A 
a aturar tempestades de sal,
A                           E 
resistindo a violencia de mans
E                                  A 
desas serpes e cans que nos queren calar.
                           E 
Compañeiras nos soños do Edén,
E                     A 
unha illa no medio do mar,
                             E 
que iluminan o loito máis negro,
E             D            E      A 
que esquece o desterro e o medo a loitar.

intro

A 
Cando as marcas se gravan a ferro
                                    E 
e a dor e a xenreira non deixan sorrir,
E 
as penurias van alén da fame
                                   A 
falta a identidade que axuda a vivir.
A 
Só se calma o ruído da raiba
                                     E 
coa forza que queima na gorxa ao berrar:
E 
queremos curar a fendedura,
          D         E              A 
olvidar a tristura e voltar comezar.


A                     E 
Mais aínda seguimos aquí
E                        A 
a aturar tempestades de sal,
A                           E 
resistindo a violencia de mans
E                                  A 
desas serpes e cans que nos queren calar.
                           E 
Compañeiras nos soños do Edén,
E                     A 
unha illa no medio do mar,
                             E 
que iluminan o loito máis negro,
E             D            E        A 
que esquece o desterro e o medo a loitar.


A 
Nesta terra que fai testamento,
                                    E 
que acolle os lamento a anima a olvidar.
E 
infectada de sangue usureiro,
                               A 
caciques modernos, mecenas do mal.
A 
Vivo dentro dun monte de area
                                  E 
tinguido de brea que non limpa o mar,
E 
coa esperanza de tomar alento
           D          E     A 
para ver o momento de nos libertar.